Liste des TC passés - vorige TC :
- 2023-03-26 : Le Deuil - De Rauw: Erik CHABERT, Jacynthe QUINTART & Jeanine BOULENGIER
- 2023-02-26 : Migration des batraciens - Paddentrek : Marc BERGHMANS & Amélie CLAEYS BOUUAERT
- 2023-01-22 : Prendre soin de soi - Voor jezelf zorgen (plusieurs orateurs ci-dessous / meerdere sprekers hieronder)
- 2022-11-11 : BOIS DE RODEBOS : Pierre BARBIEUX
- 2022-10-23 : Rhode Solidarité sans frontière / Rode solidariteit zonder grenzen: avec / met Pierre ROLIN
- 2022-06-26: Balade dans Rhode Jardins et Potagers inspirants / Wandeling door Rode inspirerende (moes)tuinen
- 2022-05-22: Abeilles domestiques et pollinisateurs sauvages / Bijen en wilde bestuivers : Laurent GIJSELS & Amélie CLAEYS BOUUAERT
- 2022-04-22: VERDURA ferme maraîchère bio à Rhode / biologische groenteboederij in Rode
- 2022-03-22: Journée de l'Eau à Rhode / Dag van het water in Rode
- 2022-02-27: Ecrivains rhodiens / rodense schrijvers: Martine ROUHART, Nancy QUADFLIEG & Olivier FLOOR.
- 2022-01-23: Poète et président de la Fondation de la Forêt de Soignes / Dichter en voorzitter van de Stichting Zoniënwoud: Herman VAN ROMPUY
- 2021-11-28: Rhode autrefois / Rode vroeger : Pierre-Yves BOUVY
- 2021-05-23 Histoire de Rhode / Geschiedenis van Rode : Nicolas CARLIER
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Verslag van het Tomorrode-café "Rouw en levenseinde" (26 maart 2023)
Drie gepassioneerde en boeiende sprekers deelden hun ervaringen met ons: Jeanine Boulengier, Jacynthe Quintart en Erik Chabert.
Jeanine heeft Roland, haar volledig verlamde echtgenoot, 22 jaar lang thuis verzorgd tot hij acht maanden geleden overleed.
Met kalmte en eenvoud, met woorden uit het hart, beschrijft zij de verschillende gevoelens (onrechtvaardigheid, machteloosheid, opstandigheid, woede, verdriet) en de essentiële vragen (te aanvaarden of te weigeren euthanasie, crematie of begrafenis, bijvoorbeeld) die deze lange jaren in beslag namen. Ze legt uit hoe Roland, nadat hij euthanasie had geweigerd, dankzij de computer kon communiceren en vier boeken en vele gedichten kon schrijven: het meegeven van waarden is zijn mooiste erfenis. Deze in het Nederlands geschreven boeken zijn in het Frans vertaald en Jeanine heeft ze ons royaal aangeboden.
Na de dood van Roland moest Jeanine een nieuw leven opbouwen en financiële moeilijkheden en emoties van vieringen (Kerstmis, hun huwelijksverjaardag) overwinnen. Ze doet vrijwilligerswerk, wil nuttig zijn voor anderen en is betrokken bij de Vestiaire Solidaire, de graanbibliotheek en de permacultuurtuin aan de Boesdaelhoeve van Lets Plants. Ze vindt haar dagelijks geluk in de kleine dingen en wil een positieve en vreugdevolle moeder en grootmoeder zijn.
Ze is ervan overtuigd dat de dood geen einde is, dat de levensenergie van de overledene blijft bestaan. Roland had een bijna-doodervaring en getuigde hiervan. Na zijn dood zag Jeanine verschillende keren een witte vlinder. Deze witte vlinder symboliseert de ziel van iemand die is heengegaan, die over je waakt en geluk, vrede en rust in je leven brengt. Dit geeft haar troost.
Jacynthe werkte als verpleegster in een ziekenhuis, met een opleiding in palliatieve zorg. Naast haar beroepservaring maakte ze de kanker van haar man mee, zijn plaatsing in Groene Linde (waarvan ze het uitstekende werk prijst) en zijn overlijden.
Zij merkt op dat de angst voor de dood de bron is van het grootste lijden. Hoe kun je die het best afwenden, de patiënt helpen die angst te overwinnen?
Allereerst door de juiste vragen te stellen, naar de antwoorden te luisteren en deze zoveel mogelijk te respecteren. Bijvoorbeeld: wat betekent waardigheid voor u? Wat zijn uw persoonlijke angsten? Wilt u gereanimeerd worden of niet indien nodig? Kunstmatig gevoed worden of niet? Overweegt u euthanasie of niet? Het doneren van uw lichaam aan de wetenschap? De donatie van uw organen? Wilt u uw begrafenisplechtigheid voorbereiden?
Een vertrouwenspersoon kiezen om uw wensen uit te voeren is geruststellend en doeltreffender dan het aan de familie over te laten, wier meningen vaak uiteenlopen.
Duidelijk communiceren met het verplegend personeel is essentieel.
Een dossier over uw levenseinde voorbereiden terwijl u nog in volle geestelijke en lichamelijke gezondheid verkeert, is een goede manier om de angst voor de dood te bezweren en de familie te ontlasten. De vereniging Pallium-domus bijvoorbeeld helpt daarbij, in samenwerking met de behandelend arts.
Jacynthe eindigt met een sterk getuigenis: zij was dicht bij haar man toen hij stierf. Ze bleef vele minuten rustig naast hem staan voordat ze het de verpleegsters vertelde. Hij kon rustig vertrekken.
Erik, directeur van een Nederlandstalige school in Alsemberg, is ook therapeut voor mensen die te maken krijgen met een verliessituatie. Hij begeleidde tevens mensen aan het einde van hun leven.
Met grote zachtheid en respect, in het besef dat ieder mens andere wensen en eisen heeft, probeert hij iedereen tot innerlijke rust te brengen.
Daarbij maakt hij gebruik van handenarbeid, zoals kleiwerk, symbolen en hun interpretaties, poëzie en muziek. Hij helpt mensen de balans van hun leven op te maken, er zin aan te geven, het relationele proces te stimuleren, interacties met anderen en met de natuur, en innerlijke strijd die lichaam en geest teisteren en kwellen, zoals schuldgevoel, slecht verwerkt verdriet, jaloezie, los te laten.
Erik benadrukt het belang van acceptatie van de situatie, de enige manier om je werkelijk aan te passen aan een nieuwe manier van leven.
Aan de hand van Kübler-Ross' grafiek van de fasen van rouw laat hij zien dat het genezingsproces, van de schok van het verlies van een dierbare tot een serene integratie, soms chaotisch verloopt en in vele heen-en-weerbewegingen van veerkracht naar rouw schommelt.
Hij benadrukt hoe belangrijk het is om mensen aan het einde van hun leven te laten doen wat zij willen, door hen te vragen naar hun dromen en behoeften: perspectief houden op de toekomst is essentieel om zowel lichamelijke als psychische veroudering te voorkomen.
Erik eindigde zijn presentatie met vier verhalen uit zijn persoonlijke ervaring als therapeut, die de essentie van zijn werk uitdrukten: mensen aan het einde van hun leven in staat stellen zichzelf te (her)vinden, in hun authenticiteit, en vrede te vinden met zichzelf en met anderen.
Onze dank gaat uit naar Jeanine, Jacynthe en Erik voor deze intense, serene en inspirerende uitwisseling.
------
Compte rendu du Tomorrode café “Deuil et fin de vie” (26 mars 2023)
Trois intervenants passionnés et passionnants nous ont partagé leur expérience : Jeanine Boulengier, Jacynthe Quintart et Erik Chabert.
Jeanine a soigné Roland, son mari complètement paralysé, à la maison, pendant 22 ans, jusqu’à son décès il y a huit mois.
Avec calme et simplicité, avec des paroles venant du coeur pleines de dignité, elle évoque les sentiments divers (injustice, impuissance, révolte, colère, tristesse) et les questions essentielles (possibilité d’euthanasie à accepter ou refuser, incinération ou enterrement par exemple) qui ont habité ces longues années. Elle explique comment Roland, ayant refusé l’euthanasie, est arrivé à communiquer grâce à l’ordinateur, et à écrire quatre livres et de nombreux poèmes : la transmission des valeurs est son plus bel héritage. Ecrits en néerlandais, ces ouvrages ont été traduits en français, et Jeanine a la générosité de nous les offrir.
Après le décès de Roland, Jeanine a dû construire une nouvelle vie, surmonter les difficultés financières, l’émotion lors des fêtes (Noël, leur anniversaire de mariage). Elle s’investit dans du bénévolat, veut se rendre utile aux autres, s’est engagée dans le Vestiaire Solidaire, à la grainothèque, dans le jardin de permaculture de Boesdaelhoeve à Lets Plant. Elle trouve son bonheur quotidien dans les petites choses, et tient à être une mère et une grand-mère positive et joyeuse.
Elle témoigne de sa conviction intime : la mort n’est pas une fin, l’énergie vitale du disparu continue à rayonner. Roland a vécu une expérience de mort imminente et a témoigné en ce sens. Après sa mort Jeanine a vu un papillon blanc à plusieurs reprises. Ce papillon blanc symbolise l’âme de quelqu’un qui est décédé, qui veille sur vous et apporte bonheur, paix et tranquillité. Cela la réconforte.
Jacynthe a travaillé comme infirmière en milieu hospitalier, avec une formation en soins palliatifs. Outre son expérience professionnelle, elle a vécu le cancer de son mari, son placement au Vert Tilleul (dont elle loue l’excellent travail) et son décès.
Elle constate que la peur de la mort est source de la plus grande souffrance. Comment la conjurer au mieux, aider les patients à l’évacuer ?
D’abord, en posant les bonnes questions, en écoutant les réponses, et en les respectant le plus possible. Par exemple : que signifie pour vous la dignité ? Quelles sont vos craintes personnelles ? Désirez-vous, en cas de besoin, être réanimé ou non ? Etre nourri artificiellement ou non ? Envisagez-vous l’euthanasie ou pas ? Le don de votre corps à la science ? Le don de vos organes ? Désirez-vous préparer la cérémonie de vos obsèques ?
Choisir une personne de confiance chargée d’exécuter vos volontés est rassurant et plus efficace que de laisser agir la famille, aux avis trop souvent divergents.
Communiquer clairement avec le personnel soignant est essentiel.
Préparer un dossier à propos de sa fin de vie, alors qu’on est encore en pleine santé mentale et physique est une bonne façon de conjurer la peur de la mort, et de soulager la famille. L’association Pallium-domus, par exemple, aide à cette démarche, en association avec le médecin traitant.
Jacynthe termine par un témoignage fort : elle était près de son mari quand il est mort. Elle est restée, calme, près de lui, de longues minutes, avant de prévenir les infirmières. Il a pu partir dans la paix.
Erik, directeur d’une école néerlandophone à Alsemberg, est aussi thérapeute pour les personnes confrontées à une perte douloureuse ou qui se trouvent elles-mêmes en fin de vie.
Avec énormément de douceur et de respect, conscient que chaque personne a des aspirations et des demandes différentes, il cherche à amener chacun à la paix intérieure.
Pour cela, il utilise le travail manuel, comme le travail de la terre, les symboles aussi, et leurs interprétations, la poésie et la musique. Il aide les personnes à établir le bilan de leur vie, à y déceler un sens, à lui en donner un, il encourage le processus relationnel, les interactions avec les autres et la nature, et le lâcher-prise par rapport aux combats intérieurs qui rongent et tourmentent le corps et l’esprit, comme la culpabilité, un deuil mal géré, la jalousie.
Erik insiste sur l’importance de l’acceptation de la situation, qui seule permet une réelle adaptation à une nouvelle forme de vie.
Il montre, en s’appuyant sur le graphique des phases du deuil de Kübler-Ross, que, du choc de la perte d’un être cher à l’intégration sereine, le processus de guérison est parfois chaotique, oscillant de la résilience au chagrin en de nombreux allers-retours.
Il insiste sur l’importance de laisser faire aux personnes en fin de vie ce qu’elles ont envie de faire, en les interrogeant sur leurs rêves et leurs besoins : garder des perspectives d’avenir est essentiel pour prévenir le vieillissement tant physique que psychologique.
Erik termine son exposé par quatre récits de son expérience personnelle de thérapeute, au travers desquels s’exprime l’essentiel de son travail : permettre aux personnes en fin de vie de se (re)trouver elles-mêmes, dans leur authenticité, et de trouver la paix avec elles-mêmes et avec les autres.
Toute notre gratitude à Jeanine, Jacynthe et Erik, pour cet échange intense, serein et inspirant.
----
Verslag van het Tomorrode Café "Migratie van amfibieën in Rode", 26 februari 2023
Meer dan twee uur lang namen Amélie Claeys, natuurgids, en Marc Bergmans, van Natuurpunt, ons mee in de magische wereld van de amfibieën, aan de hand van prachtige fotodocumenten die op een groot scherm werden geprojecteerd.
Amfibieën verdelen hun leven tussen land en water, waar ze zich voortplanten. In het vroege voorjaar verlaten ze de plaatsen waar ze de winter hebben doorgebracht om zich naar stilstaande wateren te begeven, zoals de vijvers van Rode. Ze lopen dan een groot risico te worden overreden bij het oversteken van wegen, waar de mannetjes zich helaas graag opstellen om een aantrekkelijk vrouwtje te spotten, op haar rug te springen en zich naar het water te laten dragen. Vorig jaar werden in Vlaanderen 11.000 amfibieën overreden! Dit betekent dat deze diertjes veel hulp nodig hebben, willen hun populaties zich op de lange termijn in stand kunnen houden.
In Rode werken sinds enkele jaren teams van vrijwilligers op strategische plaatsen (vijvers van Lansrode / vijver van Geevaert - Beekstraat / Novarode - Stationstraat / Kwadebeek) om padden, kikkers en salamanders in emmers te verzamelen en ze aan de "waterzijde" van de wegen vrij te laten. Daarbij worden soort, geslacht en aantal zorgvuldig geregistreerd. Deze activiteit is zeer educatief en sensibiliserend voor zowel kinderen als volwassenen. Ze vindt plaats van half februari tot begin april, 's avonds, bij een weersverwachting van minstens +8°C, vochtige lucht, geen wind, en na een periode van enkele dagen zonder vorst. Contactpersonen voor deelname aan de teams: Amélie Claeys (FR) amelie@datamail.be of Marc Bergmans (NL) marc.bergmans2@pandora.be.
Amfibieën kunnen we ook op andere manieren helpen, namelijk door in onze tuinen een paar wilde plekjes uit te sparen met stapels dood hout en voldoende strooisel (dode bladeren en takjes), en door geschikte vijvertjes aan te leggen (zonder vissen, met natuurlijke vegetatie en een zacht glooiende oever).
Tijdens de trek plaatst de overheid soms borden om automobilisten aan te sporen langzamer te rijden, of worden zelfs tijdelijke omleidingen ingesteld. Op geschikte plekken worden langs de wegen schermen aangebracht die de amfibieën naar ondergrondse tunnels leiden, zoals op de Alexandre Duboislaan langs de Groenendaalvijvers.
Onze inheemse amfibieën omvatten padden, kikkers en salamanders (terrestrisch en aquatisch), onderverdeeld in 16 soorten. Zij worden gekenmerkt door een naakte, vochtige huid, die een belangrijk ademhalingsorgaan is, en door vier poten. De gewone pad, met zijn wrattige huid, is (nu nog) een algemene soort. Bij de diverse reddingsacties tijdens de voorjaarstrek vertegenwoordigen padden circa 85% van alle gevonden individuen. Amélie en Marc leerden ons aan de hand van foto's de verschillende soorten te onderscheiden. Ze lieten ons ook het geluid van de “liefdesliedjes” van verschillende soorten horen, verklaarden de ontwikkeling van ei tot kikkervisje en vervolgens tot volwassen dier, de verschillen tussen mannetjes en vrouwtjes, en toonden ons hun schoonheid, vooral die van de paddenogen met hun grote pupillen omgeven door een gouden iris.
Amfibieën zijn zeer nuttig: ze eten slakken, insecten, wormen en spinnen. Ze bestaan al miljoenen jaren op aarde en hebben zich aangepast aan de vele veranderingen, maar de snelheid van de klimaatverandering en onze huidige levensstijl waarbij steeds meer van hun leefgebieden door de mens worden ingenomen, doen hun aantal elk jaar dalen.
Doen wat je kunt om hen te helpen geeft je een gevoel van nut, van bewustwording en toenemend respect voor het leven in al zijn vormen, en brengt de warmte van gezelligheid, van enthousiast teamwerk.
Duizendmaal dank, Marc en Amélie, voor deze onvergetelijke kennismaking met de wereld van de amfibieën.
-----
Compte rendu du Tomorrode café “Migration des batraciens à Rhode”, 26 février 2023
Pendant plus de deux heures, Amélie Claeys, guide-nature, et Marc Bergmans, de Natuur-Punt, nous ont emmenés dans le monde magique des batraciens, à l’aide notamment de superbes documents photographiques projetés sur grand écran.
Les batraciens sont des amphibiens, c’est-à-dire qu’ils partagent leur existence entre la terre et l’eau, où ils se reproduisent. Ils quittent donc au début du printemps les lieux où ils ont passé l’hiver pour se rendre vers des plans d’eau stagnante, comme les étangs de Rhode. C’est alors qu’ils se font écraser en traversant les routes où malheureusement les mâles aiment se poster pour repérer une jolie femelle, lui sauter sur le dos et se faire ainsi transporter vers l’eau. En Flandre, l’an dernier, on a compté 11.000 batraciens écrasés ! C’est dire qu’ils ont grand besoin d’être aidés pour pouvoir continuer à se reproduire.
A Rhode, depuis quelques années, se sont constituées des équipes de bénévoles qui, aux endroits stratégiques (zones étangs de Lansrode / étang Geevaert-rue du Ruisseau/ Novarode-rue de la Station / Kwadebeek), ramassent les crapauds, grenouilles et salamandres dans des seaux et les relâchent du côté “eau” des routes, non sans avoir noté leur espèce, leur sexe, et leur nombre. Cette activité est très éducative et sensibilisante pour les enfants comme pour les adultes. Elle s’étend de février à mars, en soirée, quand la météo prévoit au moins +8°C, un air humide, et pas de vent, après une période de plusieurs jours sans gel. Personnes responsables à contacter pour participer aux équipes : Amélie Claeys(FR) amelie@datamail.be ou Marc Bergmans (NL) marc.bergmans2@pandora.be .
Autres façons d’aider les amphibiens : laisser des endroits sauvages dans nos jardins, avec des tas de bois mort et des tapis de feuilles, y aménager une mare (sans poissons, à végétation naturelle, avec une rive en déclivité douce). Les autorités publiques installent aussi des panneaux pour inciter les automobilistes à ralentir, ou même des déviations temporaires, ou des écrans le long des routes guidant les batraciens vers des tunnels souterrains, comme avenue Dubois le long des étangs de Groenendael.
“Nos amphibiens” comptent les crapauds, les grenouilles et les salamandres (terrestres) et tritons (aquatiques), réparties en 16 espèces, caractérisés par une peau nue, humide, qui est un organe important de leur respiration, et par quatre pattes. Le crapaud commun, à la peau verruqueuse, est de loin le plus nombreux à être ramassé par les sauveteurs durant le printemps : 85% des amphibiens. Amélie et Marc nous apprennent, photos à l’appui, à distinguer les différentes espèces. Ils nous font aussi écouter des enregistrements de leurs chants d’amour, nous expliquent l’évolution de l’oeuf au têtard puis à l’adulte, les différences entre mâles et femelles, et nous font admirer leur beauté, notamment celle de leurs yeux à la grande pupille entourée d’un iris doré.
Les amphibiens sont très utiles : ils se nourrissent de limaces, d’insectes, de vers, d’araignées et d’escargots. Ils existent sur Terre depuis des millions d’années, et se sont adaptés aux multiples changements, mais la rapidité de l’évolution climatique et nos modes de vie actuels font baisser leur nombre d’années en années.
Faire ce que l’on peut pour les aider procure le sentiment d’être utile, de devenir plus conscient et plus respectueux de la vie sous toutes ses formes et apporte la chaleur de la convivialité, d’un travail d’équipe enthousiasmant.
Merci mille fois, Marc et Amélie, pour cette initiation inoubliable au monde des amphibiens.
-------
Compte rendu du Tomorrode café du 22 janvier 2023 : Prendre soin de soi
Louis, secondé par Rita, introduit le sujet : la santé est l’affaire de chacun, pas seulement des spécialistes de la médecine ; elle doit être considérée de façon globale, tant sur le plan physique que mental et spirituel.
Cinq intervenantes ont accepté notre invitation : Céline Van den Daelen, diététicienne-nutritionniste, Françoise Van Deuren, kinésiologue, Natacha Van Britsom, soins et philosophie inspirés de méthodes hawaïennes, Yahel Perez, psychologue et Jessica Landman, thérapeute quantique.
Françoise Van Deuren, kinésiologue, 0473 66 67 97 / vandeuren.f@gmail.com / Kerkstraat 25, Rhode
Jessica Landman, thérapeute quantique, 0476 96 16 41 / 02 358 27 14 / jesslandman@skynet.be
Yahel Perez, psychologue, 0473 34 83 29 / yperez@telenet.be / www.retrouverlecheminverssoi.net
Céline Van den Daelen, diététicienne-nutritionniste, 0479 84 49 03 / celine@aequi-librium.be / avenue des Mésanges 1, Rhode, Centre Aequilibrium à De Hoek
Natacha Van Britsom, thérapeute s'inspirant de techniques hawaïennes, 0476 73 94 63 / natacha@vivasana.be / www.vivasana.be
Yahel nous invite tout d’abord à une méditation apaisante fondée sur la respiration.
Françoise expose ensuite en termes clairs et simples que son travail consiste à reéquilibrer les énergies des personnes stressées par les épreuves et les traumatismes de la vie ; elle écoute la personne, puis, par l’intermédiaire de tests musculaires, décèle les blocages qui empêchent la saine circulation de l’énergie dans son corps : le corps parle. Bien interpréter ses avertissements permet de remédier aux causes des problèmes avant que ceux-ci ne s’expriment en pathologies plus graves.
Jessica enchaîne : “prévenir plutôt que guérir” est essentiel pour elle aussi. Elle explique qu’il est essentiel de prendre conscience qu’il existe une autre réalité que celle qui est visible, d’être dans la curiosité, dans l’émerveillement devant ce cadeau qu’est la vie, et dans la gratitude. Notre corps physique est un réseau très complexe de connexions électriques, en constantes vibrations énergétiques, qui nous connectent à nous-mêmes mais aussi à tout ce qui nous entoure : humains, animaux, végétaux, minéraux, paysages… La physique quantique a montré que la matière est ondes, lumière densifiée. Nous sommes donc tous lumière, et les vibrations de nos pensées affectent notre corps autant que le monde autour de nous. Les expériences du savant japonais Masaru Emoto sur l’eau sont stupéfiantes : exposés à des mots négatifs comme “guerre”, “jalousie”, les cristaux sont déformés, comme en souffrance ; exposés à des mots comme “amour”, “joie”, les cristaux sont parfaitement harmonieux. Une expérience facile à réaliser avec des enfants : cuire du riz, en placer une partie dans un bol posé sur un papier où sont inscrits des mots négatifs et une autre dans un bol posé sur un papier où sont inscrits des mots positifs. Après quelques jours, le riz du premier bol devient grisâtre, immangeable tandis que celui du second bol est resté blanc et appétissant. Sachant que nous sommes composés d’eau à plus de 90%, nous pouvons donc agir sur notre corps physique par les vibrations de nos pensées : nous sommes les créateurs de notre monde, de notre harmonie intérieure et de l’harmonie de nos rapports avec le monde autour de nous.
Prendre soin de nous, c’est se respecter, respecter les « 3C » : le corps, le cœur, la conscience, c’est respecter notre Etre et la Vie.
Jessica associe, dans sa pratique, approche quantique, partage verbal, et soins énergétiques comme des massages à l’huile ou au talc.
Yahel confirme : en tant que psychologue, elle utilise différentes techniques pour aider la personne en souffrance à revenir vers elle-même, à se débarrasser des pensées négatives et des croyances installées au fil de l’existence, et à envisager désormais chaque situation en conscience, dans l’acceptation et non dans l’émotion. Yahel travaille pour cela sur les champs énergétiques en vibration autour de la personne. Elle utilise la force et la vibration des mots qui permettent de travailler dans le non-duel : ce n’est pas le mental qui travaille. Le stress s’apaise, la santé physique reprend, une joie tranquille s’installe, qui ne dépend plus de l’extérieur et des autres, mais bien de nous-mêmes, nous avons moins besoin de nous perdre dans la surconsommation, et notre mieux-être agit ainsi, en prime, sur l’amélioration du monde.
Natacha est du même avis, elle qui s'inspire des méthodes de guérison hawaïennes. À l'aide d'exercices de massage, de méditation, de respiration et de relaxation, elle met l'accent sur l'importance d'une bonne sensation physique pour équilibrer notre bien-être général. Au cours de son intervention, l'attention est portée sur la prise de conscience, essentiellement sur le fait que notre corps a une énorme capacité à se sentir mieux et même, dans certains cas, à initier la guérison. Tout le monde sait qu'une alimentation saine, l'exercice, la relaxation et la détente sont également importants, .... Mais quel est le bon équilibre ? Natacha nous emmène dans le beau monde du pouvoir de l'auto-guérison de notre corps : une route pleine de belles expériences simples. Et le tout en s’amusant, en prenant du plaisir.
A Hawaii, le HA (= le souffle) joue un rôle important dans notre bien-être. Pendant les soins hawaiiens, Le HA est souvent impliqué sur certains points du corps. Et oui, nous pouvons également le faire nous-mêmes : une technique de respiration est expliquée, à savoir le "Souffle Purifiant". Dans la 2ème partie on s'intéresse au nerf vagal (qui travaille entre autres sur notre humeur). Stimuler ce nerf présente de nombreux avantages et vous pouvez facilement le faire vous-même, PRÉVENTIVEMENT ou comme SELF-CARE. Deux exercices sont faits pour stimuler cela de manière simple.
Nos pensées ont une influence primordiale sur notre ÊTRE. Nous sommes constamment confronté à de nouveaux défis et expériences, et nous sommes nous-mêmes responsables de nos réactions, de la façon dont nous réagissons aux situations. Considérez les expériences négatives et positives comme des points d'apprentissage. Et nous avons tous le CHOIX d'y faire face : cela peut vous déséquilibrer ou vous pouvez le porter à votre conscience, l'accepter et être dans toute la gratitude de ce moment d'apprentissage.
N'oubliez pas : de vous aimer, de rire, de chanter et de vivre dans la gratitude.
(texte de Natacha)
Céline est également fondatrice du Aequilibrium Paramedical Center à De Hoek qui réunit quatorze thérapeutes de disciplines différentes et complémentaires faisant le lien avec la médecine classique. Elle met elle aussi l’accent sur la prévention, et l’équilibre de la nourriture que nous offrons à notre corps, pour maintenir au mieux l’harmonie entre les “3 P” : physique, psychologique, physiologique. De même qu’une voiture ne peut fonctionner correctement sans un bon carburant, de même nous avons besoin de prendre soin de notre santé en ingérant des aliments sains, de saison, les moins transformés possible en fonction des besoins de notre corps, propres à chacun. Selon le Code européen contre le cancer publié en 2014, 40 à 50% des cancers sont évitables, notamment grâce à une alimentation correcte. Quand on sait qu’actuellement un enfant sur trois âgé de 6 à 9 ans, en Union Européenne, souffre de surpoids ou d’obésité, qui est reconnue comme un facteur favorisant le cancer, on prend conscience que l’éducation à une alimentation saine et à des habitudes alimentaires correctes est essentielle.
Comme le disait Gandhi : “Prendre soin de soi, c’est prendre soin du monde”.
De nombreuses questions et interventions du public ont enrichi les échanges, portant notamment sur la difficulté de voir souffrir un être cher et sur le sentiment d’impuissance.
Les réponses apportées ont insisté sur la nécessité de garder confiance en soi, d’accepter ses différences, de pouvoir se reposer sur un groupe solidaire et porteur, et d’agir au quotidien “en colibri”.
Tomorrode caféverslag van 22 januari 2023: Voor jezelf zorgen
Louis, bijgestaan door Rita, leidde het onderwerp in: gezondheid is een zaak van iedereen, niet alleen van de medische specialisten; het moet globaal worden bekeken, op lichamelijk, geestelijk en spiritueel niveau.
Vijf sprekers aanvaardden onze uitnodiging: Céline Van den Daelen, diëtiste-voedingsdeskundige, Françoise Van Deuren, kinesiologe, Natacha Van Britsom, verzorging en filosofie geïnspireerd door Hawaïaanse methodes, Yahel Perez, psychologe en Jessica Landman, kwantumtherapeute.
Françoise Van Deuren, kinésiologue, 0473 66 67 97
/ vandeuren.f@gmail.com / Kerkstraat 25, Rhode
Jessica Landman, thérapeute quantique, 0476 96 16 41 / 02 358 27 14 / jesslandman@skynet.be
Yahel Perez, psychologue, 0473 34 83 29 / yperez@telenet.be / www.retrouverlecheminverssoi.net
Céline Van den Daelen, diététicienne-nutritionniste, 0479 84 49 03
/ celine@aequi-librium.be / avenue des Mésanges 1, Rhode, Centre Aequilibrium à De Hoek
Natacha Van Britsom, thérapeute s'inspirant de techniques hawaïennes, 0476 73 94 63 / natacha@vivasana.be / www.vivasana.be
Yahel nodigt ons eerst uit tot een rustgevende meditatie gebaseerd op de ademhaling.
Vervolgens legt Françoise in duidelijke en eenvoudige bewoordingen uit dat haar werk bestaat uit het herstellen van het evenwicht van de energieën van mensen die door beproevingen en trauma's in het leven onder druk staan; zij luistert naar de persoon en spoort vervolgens door middel van spiertesten de blokkades op die een gezonde circulatie van energie in het lichaam verhinderen: het lichaam spreekt. Door haar waarschuwingen correct te interpreteren, kunnen de oorzaken van problemen worden verholpen voordat deze zich ontwikkelen tot ernstigere pathologieën.
Jessica vervolgt: "voorkomen in plaats van genezen" is ook voor haar essentieel. Zij legt uit dat het essentieel is je ervan bewust te zijn dat er een andere werkelijkheid is dan de zichtbare, nieuwsgierig te zijn, je te verbazen over het geschenk van het leven, en dankbaar te zijn.
Ons fysieke lichaam is een zeer complex netwerk van elektrische verbindingen, in constante energetische trillingen, die ons verbinden met onszelf maar ook met alles om ons heen: mensen, dieren, planten, mineralen, landschappen... De kwantumfysica heeft aangetoond dat materie golven zijn, verdicht licht. Wij zijn dus allemaal licht, en de trillingen van onze gedachten beïnvloeden ons lichaam evenzeer als de wereld om ons heen. De experimenten van de Japanse wetenschapper Masaru Emoto met water zijn verbazingwekkend: blootgesteld aan negatieve woorden als "oorlog", "jaloezie", zijn de kristallen vervormd, alsof ze pijn lijden; blootgesteld aan woorden als "liefde", "vreugde", zijn de kristallen perfect harmonieus. Een eenvoudig experiment om met kinderen te doen: kook wat rijst, leg een deel in een kom op een papier met negatieve woorden en een deel in een kom op een papier met positieve woorden. Na een paar dagen wordt de rijst in de eerste kom grijsachtig en oneetbaar, terwijl de rijst in de tweede kom wit en smakelijk blijft. In de wetenschap dat wij voor meer dan 90% uit water bestaan, kunnen wij dus via de trillingen van onze gedachten inwerken op ons fysieke lichaam: wij zijn de scheppers van onze wereld, van onze innerlijke harmonie en van de harmonie van onze relaties met de wereld om ons heen. Voor onszelf zorgen is onszelf respecteren, ons lichaam, ons hart, ons geweten, ons Wezen en Leven respecteren.
Jessica combineert in haar praktijk een kwantumbenadering, verbale uitwisseling en energetische behandelingen zoals olie- of talkmassages.
Yahel bevestigt: als psychologe gebruikt ze verschillende technieken om de persoon met pijn te helpen terug te komen bij zichzelf, om de negatieve gedachten en overtuigingen die zich in de loop van hun leven hebben opgebouwd kwijt te raken, en om elke situatie bewust te bekijken, in acceptatie en niet in emotie. Yahel werkt op de vibrerende energievelden rond de persoon. Ze gebruikt de kracht en vibratie van woorden om in het non-duale te werken : het is niet de geest die werkt. Stress wordt verlicht, de lichamelijke gezondheid wordt hersteld, er ontstaat een rustige vreugde, die niet langer afhankelijk is van de buitenwereld en anderen, maar van onszelf, we hebben minder behoefte ons te verliezen in overconsumptie, en ons welzijn werkt zo, als bonus, mee aan de verbetering van de wereld.
Dit beaamt ook Natacha, die zich inspireert op de Hawaiiaanse genezingsmethodes. Met behulp van massage, meditatie, ademhalings- en ontspanningsoefeningen benadrukt ze het belang van een goed lichamelijk gevoel om ons algehele welzijn in balans te brengen. Tijdens haar gesprek wordt er aandacht geschonken aan bewustwording: dat ons lichaam een enorme capaciteit heeft om zichzelf beter te laten voelen en zelfs in sommige gevallen, de genezing op gang te zetten. Ieder mens weet namelijk dat gezonde voeding, bewegen, ook ontspanning en tot rust komen belangrijk zijn,….Maar wat is de juiste balans? Natacha neemt ons mee naar de prachtige wereld van zelfgenezende kracht van ons lichaam: een weg vol mooie eenvoudige ervaringen. En wat we zeker niet mogen vergeten, we mogen plezier hebben.
In de Hawaiiaanse leer is de “HA” (= de adem) een groot deel van de genezing. In vele sessies wordt de HA op bepaalde plaatsen op het lichaam gebruikt. En ja, je kan het ook zelf doen: er wordt een ademhalingstechniek uitgelegd, nl de “Cleansing Breath”. In het 2e stukje schenken we even aandacht aan de vagale zenuw (die onder andere op onze stemming werkt). Het stimuleren van deze zenuw heeft tal van voordelen en kan je makkelijk zelf doen. PREVENTIEF als ZELFZORG. Twee oefeningen worden gedaan om op een eenvoudige manier dit te stimuleren.
Onze gedachten hebben een primordiale invloed op ons ZIJN. Je wordt voortdurend geconfronteerd met nieuwe uitdagingen en ervaringen. En wijzelf zijn verantwoordelijk voor onze reacties, voor de manier waarop we op situaties reageren. Zie zowel negatieve als positieve ervaringen als leerpunten. En we hebben allemaal een KEUZE om ermee om te gaan: het kan je uit balans halen of je kunt het tot je bewustzijn brengen, aanvaarden en in alle dankbaarheid zijn van dit leermoment.
Vergeet vooral niet : jezelf graag te zien, lach, zing of neurie en leef in dankbaarheid.
(tekst door Natacha)
Céline is ook de oprichtster van het Aequilibrium Paramedical Center in De Hoek, dat veertien therapeuten uit verschillende en complementaire disciplines samenbrengt en koppelt aan de klassieke geneeskunde. Zij legt ook de nadruk op preventie en het evenwicht van het voedsel dat wij ons lichaam aanbieden, om de harmonie te bewaren tussen de "3 P's": fysiek, psychologisch en fysiologisch. Zoals een auto niet goed kan rijden zonder goede brandstof, zo moeten wij voor onze gezondheid zorgen door gezond, seizoensgebonden voedsel te eten, zo min mogelijk bewerkt volgens de behoeften van ons lichaam, specifiek voor elk. Volgens de in 2014 gepubliceerde Europese code tegen kanker zijn 40 tot 50% van de kankers te voorkomen, met name dankzij een juiste voeding. Als je bedenkt dat één op de drie kinderen van 6-9 jaar in de E-U momenteel lijdt aan overgewicht of obesitas, dat erkend wordt als een factor bij kanker, besef je dat voorlichting over gezonde voeding en juiste eetgewoonten van essentieel belang is.
Zoals Gandhi zei : "Voor jezelf zorgen is voor de wereld zorgen".
Veel vragen en interventies uit het publiek verrijkten de gedachtewisselingen, met name over de moeilijkheid om een geliefde te zien lijden en over het gevoel van machteloosheid.
De antwoorden benadrukten de noodzaak om zelfvertrouwen te houden, je verschillen te accepteren, op een ondersteunende groep te kunnen rekenen en je dagelijks als een kolibrie te gedragen.
-----
Compte rendu du Tomorrode café du 11 novembre 2022 : le Bois de Rode Bos
En cette lumineuse après-midi d’automne, Pierre Barbieux nous a fait découvrir son domaine, le Bois de Rode Bos, situé 99 drève de Linkebeek.
Son projet , depuis 9 ans : transformer cette vaste prairie sauvage en terrain d’expérimentation pour découvrir les arbres et arbustes nourriciers les plus adaptés à notre climat, compte tenu de l’évolution de celui-ci, et les plus aptes à nous rendre les plus autonomes possible en matière de fruits.
Avec compétence, enthousiasme et clarté, Pierre explique les développements du projet initial, la nouvelle parcelle cultivée en face, derrière le bois, la pépinière, les échanges avec des particuliers passionnés ou d’autres producteurs, l’éventuelle collaboration, sur un autre terrain, avec un maraîcher et un éleveur de poules pondeuses, et un nouveau projet à Alsemberg. Il évoque ses intenses recherches sur Internet pour trouver espèces et variétés les plus aptes à résister à nos conditions climatiques, et identifier les meilleurs potentiels, à commencer par la résistance aux gels du printemps qui surviennent de plus en plus souvent après un redoux précoce, et la maturité précoce des fruits, pour éviter les maladies fongiques dues à un automne souvent frileux et pluvieux.
Ainsi, il estime que 50% des plantes actuellement présentes sur ce terrain vont être remplacées par d’autres espèces pour tester celles-ci à leur tour.
Pierre nous parle aussi de la taille : assez intense, elle stimule le système racinaire, empêche des branches trop hautes et alourdies par les fruits de casser, et produit de la biomasse récupérable. De l’hybridation aussi, que chacun peut pratiquer, mais qui demande une dizaine d’années pour une certitude de réussite.
Après cette introduction, il nous présente quelques-uns de ses “champions” :
le kaki, la variété originaire de l’Asie du Sud-Est, à racine traçante, et la variété originaire des Etats-Unis, Virginie, le plaqueminier, à racine pivotante ; la vigne, surtout lavigne Isabelle, très résistante, qui s’adapte partout dans le monde, et est, pour cette raison, l’une des vignes interdites en France sous la pression des lobbies de produits phytosanitaires et des AOC (heureusement l’interdiction est de moins en moins respectée) ; le cornouiller mâle, endémique en Belgique et dans les pays de l’Est, qui résiste à toutes les conditions climatiques et s’adapte à tous les sols, à floraison précoce, abondante, peu sujet aux maladies, supportant bien la taille, et produisant des fruits à goûts très variés, si du moins deux cornouillers sont voisins : il nécessite une pollinisation croisée ; le jujubier, qui produit une sorte de petite datte ; le figuier, capable, selon la taille pratiquée, de produire des figues d’été et des figues d’automne ; le mûrier, c’est-à-dire l’arbre qui produit les mûres, aux feuilles chargées en protéines, qui peuvent servir de fourrage pour le bétail et de nourriture pour les vers à soie (précision : ce que nous appelons “mûres” sont en fait des mûrons, fruit des ronciers qui poussent dans nos bois et nos friches) ; l’amélanchier, le camerisier, le néflier, le manguier, le paw-paw ou asiminier…
Tous ces arbres et arbustes et bien d’autres encore sont disponibles au Bois de Rode Bos, avec accueil chaleureux et conseils avisés en prime.
Verslag van het Tomorrode café van 11 november 2022 : het Bois de Rode Bos
Op deze heldere herfstmiddag leidde Pierre Barbieux ons rond op zijn landgoed, het Rode Bos, gelegen aan de 99 Linkebeeksedreef.
Zijn project, sinds 9 jaar, bestaat erin deze uitgestrekte wilde weide om te vormen tot een proefveld om de bomen en struiken te ontdekken die het best zijn aangepast aan ons klimaat, rekening houdend met de evolutie ervan, en die ons het meest zelfvoorzienend kunnen maken op het gebied van fruit.
Met bekwaamheid, enthousiasme en duidelijkheid geeft Pierre uitleg over de ontwikkelingen van het oorspronkelijke project, het nieuwe perceel dat aan de overkant van de weg achter het bos wordt bebouwd, de kwekerij, de uitwisselingen met gepassioneerde particulieren of andere producenten, de mogelijke samenwerking, op een ander perceel, met een tuinder en een fokker van legkippen, en een nieuw project in Alsemberg. Hij vertelt over zijn intensieve onderzoek op internet om de soorten en rassen te vinden die het best geschikt zijn voor onze klimaatomstandigheden, en om de beste mogelijkheden te identificeren, te beginnen met de weerstand tegen voorjaarsvorst, die steeds vaker voorkomt na een vroege dooi, en de vroege rijping van de vruchten, om schimmelziekten als gevolg van een vaak koude en regenachtige herfst te voorkomen.
Zo schat hij dat 50% van de momenteel op het land aanwezige planten zullen worden vervangen door andere soorten om ze op hun beurt te testen.
Pierre heeft het ook over snoeien: vrij intensief, het stimuleert het wortelstelsel, voorkomt dat te hoge en door vruchten bezwaarde takken afbreken, en produceert herwinbare biomassa. Hij heeft het ook over hybridisatie, wat iedereen kan doen, maar wat ongeveer tien jaar duurt om succesvol te zijn.
Na deze inleiding presenteert hij enkele van zijn "kampioenen":
de kaki, het uit Zuidoost-Azië afkomstige ras met een tracerende wortel, en het uit de Verenigde Staten afkomstige ras, Virginia, de zeedistel, met een penwortel; de wijnstok, met name de Isabelle-wijnstok, die zeer resistent is en zich overal ter wereld aanpast, en om die reden een van de wijnstokken is die in Frankrijk verboden zijn onder druk van de fytosanitaire productielobby's en de AOC's (gelukkig wordt het verbod steeds minder nageleefd); de mannelijke kornoelje, endemisch in België en Oost-Europa, die bestand is tegen alle klimatologische omstandigheden en zich aan alle bodems aanpast, vroeg bloeit, overvloedig is, weinig gevoelig is voor ziekten, goed tegen snoeien kan en vruchten met een grote verscheidenheid aan smaken produceert, als er tenminste twee kornoeljes in de buurt staan: die kruisbestuiving vereist; de jujubeboom, die een soort kleine dadel produceert; de vijgenboom, die, afhankelijk van de snoeiwijze, zomer- en herfstvijgen kan produceren; de moerbeiboom, d.w.z. de boom die bramen produceert, met bladeren vol proteïnen, die gebruikt kunnen worden als veevoeder en als voedsel voor zijderupsen (verduidelijking: wat wij "bramen" noemen zijn in feite bramen, de vruchten van de bramen die in onze bossen en woeste gronden groeien); de Saskatoonboom, de kamelenboom, de mispelboom, de mangoboom, de paw-paw of asiminiumboom ...
Al deze bomen en struiken en nog veel meer zijn verkrijgbaar bij het Rode Bos, met een warm onthaal en deskundig advies.
----------
Verslag van het Tomorrode café op 23 oktober 2022 : Rode, solidariteit zonder grenzen
Rodenaren hebben niet gewacht op de oorlog in Oekraïne om hun solidariteit te tonen: het bewijs daarvan is de oprichting, door vrijwilligers enkele jaren geleden, van de Solidariteitskruidenier. Zij kregen onderdak in De Hoek (Bal d'or).
Maar de tragedie van de oorlog in Oekraïne heeft aanleiding gegeven tot nieuwe initiatieven, zoals de Vestiaire solidaire . De solidariteitswinkel vond onderdak op de benedenverdieping van het Cultureel Centrum Wauterbos. Zij zijn op zoek naar nieuwe vrijwilligers, want zij willen niet alleen Oekraïners helpen maar alle hulpbehoevenden uit onze regio.
Claire bracht, in een Franse vertaling, twee gedichten van Svetlana Rotar. Svetlana is een Oekraïense dichteres en moeder van twee jonge vluchtelingen die door Claire opgevangen werden.
Nadien vertelde Pierre Rolin, onze burgemeester, over het avontuur van de opstart van de Vestiaire Solidaire en beantwoordde hij de vragen van de aanwezigen.
Vervolgens gaven Chantal en An-Colette, verantwoordelijken van de solidariteiswinkel en de Solidariteitskruidenier, uitleg over het verband tussen beide initiatieven en hun werking.
Al het materiaal wordt bij de Vestiaire verkocht tegen een lage prijs (5 euro per kilo). Met dit geld kan de Epicerie bijvoorbeeld de voedselpakketten aanvullen die wekelijks worden uitgedeeld. Vorige vrijdag werden 215 pakketten uitgedeeld!. Zij zijn op zoek naar voeding allerhande. De donaties van winkels nemen namelijk af omdat winkels hun reserves verminderen en hun voorraden zo strak mogelijk beheren vanwege de crisis.
De goederen die de Solidariteitswinkel krijgt zijn mooi en van goede kwaliteit. Het dynamische team neemt de kleding in ontvangst , sorteert en stalt alles mooi uit. De mensen die langs komen om materiaal aan te schaffen, komen ook vaak langs voor een praatje. Zij zoeken een uitlaatklep voor hun verhaal. Het is niet altijd kommer en kwel, ook vertellen zij over vriendschap, de geboorte van een (klein)kind, … Dialoog en sociale banden zijn heel belangrijk en vormen een belangrijk onderdeel van het werk in de solidariteitswinkel.
Er is veel werk (fysiek en psychologisch) aan de winkel in de solidariteitswinkel. Zij doen een beroep op iedereen die zich bij hen wil aansluiten! Binnenkort worden folders verspreid over hun werking.
De bijeenkomst werd in een gemoedelijke sfeer voortgezet onder het genot van koffie en gebak. Het team van Tomorrode bedankt Véronique Tordeur en Wim Deprez, voor de warme ontvangst en steun in het LDC de Boomgaard. Bedankt ook aan Pierre Rolin, Chantal, An-Colette en alle aanwezigen. Wij voelden dat solidariteit leeft in onze gemeente.
De verantwoordelijken voor de solidariteitswinkel zijn Véronique Honhon, Raphaëlle Bechoux en Caroline Louveaux gefeliciteerd met jullie werk !
Compte rendu du Tomorrode café du 23 octobre 2022 : Rhode, solidarité sans frontières
Les Rhodiens n’ont pas attendu la guerre en Ukraine pour manifester leur solidarité : à preuve, la création il y a plusieurs années, par des bénévoles, de l’Epicerie solidaire au Bal d’or, à De Hoek.
Mais le drame de la guerre en Ukraine a suscité de nouvelles initiatives, comme le Vestiaire solidaire au rez-de-chaussée du Centre Culturel du Wauterbos. L’équipe du Vestiaire recherche actuellement de nouveaux bénévoles dans le but de continuer ses activités en faveur de tous, et pas seulement des réfugiés ukrainiens.
Après la lecture, en traduction française, de deux poèmes de Svetlana Rotar, poétesse ukrainienne mère deux jeunes gens réfugiés à Rhode, Pierre Rolin, notre bourgmestre, a retracé l’aventure de la naissance et du développement du Vestiaire Solidaire, et répondu aux questions des participants.
Ensuite, deux responsables du Vestiaire et de l’Epicerie, Chantal et Anne-Colette, ont expliqué les liens entre les deux activités, et leur fonctionnement. Ainsi, le prix très modique (5 euros) demandé par kilo de vêtements et chaussures au Vestiaire permet à l’Epicerie de compléter les colis de nourriture distribués chaque semaine (215 colis distribués vendredi dernier !). En effet, les dons des magasins diminuent, ceux-ci diminuant leurs réserves et gérant leurs stocks au plus serré à cause de la crise.
L’équipe dynamique qui reçoit, trie les vêtements reçus (souvent très beaux et de bonne qualité) et accueille les personnes venues se fournir (le dialogue, le lien social est très important et représente une part importante du travail) lance un appel à qui veut se joindre à elle : il y a du pain sur la planche, du travail autant physique que psychologique.
La réunion s’est prolongée dans la convivialité autour d’un café et d’une pâtisserie. L’équipe de Tomorrode remercie cordialement Véronique Tordeur et Wim Deprez, qui nous ont accueillis au Verger avec chaleur et efficacité. Nous remercions aussi Pierre Rolin, Chantal, Anne-Colette et toutes les personnes présentes, preuves vivantes que la solidarité existe dans notre commune.
Les responsables de l'épicerie solidaire sont Véronique Honhon, Raphaëlle Bechoux et Caroline Louveaux, bravo pour votre travail !
---------
Balade à travers Rhode, à la découverte de potagers collectifs et de jardins inspirants.
- Let's Plant, rue de la Ferme, près de la ferme de Boesdael (parking rue de l'Avenir) ;
- Potager collectif avenue du Verger (en face du n°17, barrière jaune ocre) ;
- Jardin de Yahel, jardin privé, avenue de la Turquoise 38 ;
- Bacs potagers, au coin du chemin du Champ de l’église et de la rue Tenbroek (s’adresser au 52 chemin du Champ de l’église).
Moyen de transport suggéré : le vélo. Itinéraire libre. A chaque étape, accueil par les responsables du projet.
Douceurs et boissons vous attendent chez Annie et François, àpd 17h
Op wandel door Rode, op ontdekking van collectieve en inspirerende tuinen.
- Let's Plant, tuin volgens het permacultuurprincipe, Hoevestraat, vlakbij de Boesdaelhoeve (parkeren in de Toekomstlaan)
- Collectieve moestuin in de Boomgaardlaan (tegenover nr. 17, okergele afsluiting) ;
- Yahel's tuin, privétuin, Turkooislaan 38 ;
- Bakken met moestuin, op de hoek Kerkveldweg en Tenbroekstraat (zich wenden tot 52 Kerkveldweg).
Voorgesteld vervoermiddel : de fiets. Vrije route. Ter plaatse heten de verantwoordelijken u welkom.
Lekkernijen en drankjes klaar bij Annie en François
-------
Compte rendu du Tomorrode café du 22 mai 2022 : Abeilles domestiques et pollinisateurs sauvages
(Nederlands hieronder)
Laurent Ghysels nous a chaleureusement accueillis dans son jardin en étages, vibrant de vies : insectes, oiseaux, diversité odorante de plantes sauvages (Laurent précise que le terme « mauvaise herbe » n’entre pas dans son vocabulaire) et cultivées. Au fond du jardin, une dizaine de ruches. Cette période du printemps est particulièrement propice au travail des abeilles : les robiniers sont en fleurs, bientôt les tilleuls, puis les châtaigniers. A l’automne, le lierre bienfaiteur fleurit après toutes les autres plantes, et permet ainsi aux abeilles de compléter leurs réserves de miel, donc d’énergie, pour passer l’hiver. Surtout donc, nous prie Laurent, ne détruisez pas le lierre, ce n’est pas un parasite !
En apiculteur passionné, il nous décrit ensuite la vie d’une ruche, ce qu’est un essaimage, comment les ouvrières récoltent le nectar et le pollen, comment elles s’orientent et communiquent entre elles en dansant pour signaler une nouvelle source de nourriture, comment elles construisent les alvéoles, nourrissent les larves, aèrent la ruche, y maintiennent une température constante, arrivant même à préserver une température de plus de trente degrés en plein hiver en se serrant en grappes denses vibrant en permanence. Il nous parle aussi du rôle de la reine, de la reproduction, et, bien sûr, de l’importance des abeilles dans la pollinisation des arbres et des plantes : 80°/° des plantes à fleurs sont pollinisées par les insectes.
Savourer une cuillerée de miel prend une intensité particulière quand on apprend que pour produire 1 kg de miel une vingtaine d’abeilles ont parcouru en moyenne 40.000kms (quasi le tour de la Terre) et butiné 800.000 fleurs.
Laurent nous apprend une foule de « détails » passionnants, depuis la composition des yeux des abeilles et leur difficulté à percevoir la couleur rouge (c’est pourquoi des fleurs de marronnier, blanches quand elles n’ont pas encore été butinées, virent au rouge quand elles l’ont été et ne représentent plus pour les abeilles une source d’énergie), jusqu’aux parasites qui peuvent les infester, comme l’acarien varroa, et aux phéromones qu’elles émettent, d’alarme, de rappel ou d’identification de leur ruche.
Paradoxalement, le miel produit en ville, à Bruxelles par exemple, comporte bien moins de pesticides que celui produit à la campagne.
L’analyse des miels produits à la campagne, à Rhode par exemple, montre que l’origine des pesticides qu’on y retrouve n’est pas tant agricole que privée : 9 fois plus de pesticides employés par des particuliers que par les agriculteurs ! Ce qui devrait inciter chacun d’entre nous à réfléchir à sa façon d’entretenir allées et pelouses.
Laurent a mis au point une communication paisible avec les agriculteurs voisins : à sa demande, ceux-ci le préviennent du jour où ils vont répandre des pesticides sur les cultures : ce jour-là, les ruches restent fermées.
Amélie, Tomorrodienne et guide-nature, nous a ensuite enchantés avec sa riche communication à propos des abeilles sauvages. Contrairement à leurs sœurs des ruches, les abeilles sauvages vivent en solitaires. Elles fabriquent des nids individuels, soit dans une tige creuse, soit en creusant elles-mêmes la terre (on peut repérer leur nid à de mini-« taupinières » de sable ou de terre meuble), soit en récupérant une coquille vide d’escargot, soit encore dans les trous de châssis. Elles l’aménagent soigneusement, en adoucissent les parois de poils prélevés sur les plantes, y entassent une réserve de pollen (pour les protéines) et de nectar (pour le sucre) puis, ayant pris soin de colmater le fond avec de la boue, elles pondent un œuf, reculent, ferment avec un opercule de boue, pondent un deuxième œuf, reculent, ferment, et ainsi de suite jusqu’à l’ouverture terminale, qu’elles colmatent de même.
Chaque larve, en éclosant, trouvera ainsi la nourriture adéquate sur les parois de sa cellule, et grandira en sécurité. Une abeille sauvage ne pond qu’une dizaine d’œufs, mais, comme elle en prend grand soin, elle a autant de chance de se reproduire qu’un insecte qui en pond des milliers sans précautions. Laissons donc du bois mort dans nos jardins pour les accueillir.
Comme pour les abeilles de ruches, il existe différentes sortes d’abeilles sauvages. Chaque sorte a ses fleurs préférées. Il est donc important de laisser fleurir des massifs composés d’une même sorte de fleurs pour leur éviter de parcourir des kilomètres : une abeille sauvage cherche la nourriture dans un rayon de 300 m autour de son nid, tandis qu’une domestique peut aller jusqu’à 3 km de sa ruche. Il est important aussi de veiller à la diversité des fleurs, à l’étalement de la floraison du printemps à l’automne. Amélie nous a distribué à cet effet un calendrier de floraison des plantes mellifères, et des sachets de graines variées à semer dans nos jardins.
Les pollinisateurs sauvages comportent bien d’autres espèces d’insectes, comme les guêpes et les bourdons.
Les exposés d’Amélie et Laurent nous ont incités au plus grand respect de la vie sous toutes ses formes, en particulier de ces insectes dont tellement de gens ont peur alors que leur existence est une condition sine qua non de notre propre survie. Respect, et admiration devant la diversité et l’inventivité de la nature.
Notulen van het Tomorrode café op 22 mei 2022 : Bijen en wilde bestuivers
Laurent Ghysels verwelkomde ons hartelijk in zijn tuin met meerdere verdiepingen, vol leven: insecten, vogels, een verscheidenheid van geurende wilde planten (Laurent preciseert dat de term "onkruid" niet in zijn vocabulaire voorkomt) en gecultiveerde planten. Onder in de tuin, een dozijn bijenkorven. Deze periode van de lente is bijzonder gunstig voor het werk van de bijen: de johannesbroodbomen staan in bloei, weldra de lindebomen, dan de kastanjebomen. In de herfst bloeit de heilzame klimop na alle andere planten, en zo kunnen de bijen hun honingreserves, en dus hun energie, aanvullen om de winter door te komen. Dus alsjeblieft, vraagt Laurent, vernietig de klimop niet, het is geen parasiet!
Als gepassioneerd imker beschrijft hij ons vervolgens het leven van een bijenkorf, wat een zwerm is, hoe de werksters nectar en stuifmeel verzamelen, hoe zij zich oriënteren en met elkaar communiceren door te dansen om een nieuwe voedselbron aan te geven, hoe zij de longblaasjes bouwen, de larven voeden, de bijenkorf beluchten, een constante temperatuur handhaven en er zelfs in slagen om midden in de winter een temperatuur van meer dan dertig graden te handhaven door zich samen te persen in dichte clusters die permanent vibreren. Hij vertelt ons ook over de rol van de koningin, de voortplanting en, natuurlijk, het belang van bijen voor de bestuiving van bomen en planten: 80°/° van de bloeiende planten wordt bestoven door insecten.
Het proeven van een lepel honing krijgt een bijzondere intensiteit wanneer men weet dat voor de productie van 1 kg honing een twintigtal bijen gemiddeld 40.000 km (bijna de lengte van de aarde) hebben afgelegd en 800.000 bloemen hebben verzameld.
Laurent leert ons een heleboel fascinerende "details", van de samenstelling van de ogen van de bijen en hun moeilijkheid om de kleur rood waar te nemen (dit is de reden waarom kastanjebloemen, die wit zijn als ze nog niet geoogst zijn, rood worden als ze geoogst zijn en niet langer een energiebron voor de bijen vormen), tot de parasieten die hen kunnen teisteren, zoals de varroamijt, en tot de feromonen die zij afgeven en die gebruikt worden als alarm, herinnering of om hun korf te identificeren.
Paradoxaal genoeg bevat honing die in de stad, bijvoorbeeld in Brussel, wordt geproduceerd, veel minder pesticiden dan honing die op het platteland wordt geproduceerd.
Uit de analyse van honing die op het platteland wordt geproduceerd, bijvoorbeeld in Rode, blijkt dat de oorsprong van de daar aangetroffen bestrijdingsmiddelen niet zozeer van agrarische als wel van particuliere oorsprong is: 9 keer meer bestrijdingsmiddelen gebruikt door particulieren dan door boeren! Dit zou ieder van ons moeten aansporen om na te denken over de manier waarop we onze paden en gazons onderhouden.
Laurent heeft een vreedzame communicatie ontwikkeld met de naburige boeren: op zijn verzoek waarschuwen zij hem voor de dag waarop zij bestrijdingsmiddelen op de gewassen gaan strooien: op die dag blijven de bijenkasten gesloten.
Amélie, Tomorrodiaanse en natuurgids, betoverde ons vervolgens met haar rijke communicatie over wilde bijen. In tegenstelling tot hun korfzusters, leven wilde bijen alleen. Ze bouwen individuele nesten, hetzij in een holle stengel, hetzij door zich in de grond in te graven (hun nesten zijn te zien in mini "molshopen" van zand of losse aarde), hetzij door een leeg slakkenhuis te recupereren, hetzij in de gaten van een geraamte. Ze bereiden het nest zorgvuldig voor, maken de wanden glad met haren van de planten, vullen het met stuifmeel (voor de eiwitten) en nectar (voor de suikers) en, nadat ze de bodem met modder hebben afgedicht, leggen ze een ei, gaan terug, sluiten het af met een modderdeken, leggen een tweede ei, gaan terug, sluiten het, enzovoort, totdat ze de laatste opening bereiken, die ze ook weer afdichten.
Elke larve, wanneer ze uit het ei komt, vindt dus voldoende voedsel op de wanden van haar cel, en zal in veiligheid groeien. Een wilde bij legt slechts een tiental eitjes, maar aangezien zij er goed voor zorgt, heeft zij evenveel kans om zich voort te planten als een insect dat duizenden eitjes legt zonder er goed voor te zorgen. Dus laten we wat dood hout in onze tuinen liggen om ze tegemoet te komen.
Net als bij bijenvolken zijn er verschillende soorten wilde bijen. Elk type heeft zijn eigen lievelingsbloemen. Daarom is het belangrijk om bloembedden met dezelfde soort bloemen te laten staan om te voorkomen dat de bijen kilometers moeten afleggen: een wilde bij zoekt voedsel in een straal van 300 m rond haar nest, terwijl een huisbij zich tot 3 km van haar bijenkorf kan verplaatsen. Het is ook belangrijk te zorgen voor de diversiteit van de bloemen en de spreiding van de bloei van de lente tot de herfst. Amélie gaf ons een bloeikalender van honingdragende planten, en zakjes met verschillende zaden om in onze tuinen te zaaien.
Tot de wilde bestuivers behoren vele andere soorten insecten.
De uiteenzettingen van Amélie en Laurent moedigden ons aan om het grootste respect te hebben voor het leven in al zijn vormen, vooral voor die insecten waar zoveel mensen bang voor zijn, hoewel hun bestaan een voorwaarde is voor ons eigen overleven. Respect en bewondering voor de diversiteit en vindingrijkheid van de natuur.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Compte rendu du Tomorrode café du 24 avril 2022 :
Verdura, ferme maraîchère bio à Rhode
Martin et François nous ont chaleureusement accueillis sur leur terre à De Hoek, chemin du Moulin 66.
Tout en nous faisant visiter leur grande serre, leurs couloirs de culture, leur futur verger, et
leur grand poulailler tout neuf, ils nous ont expliqué leur démarche, tout entière tournée vers
le respect de la terre, le compostage naturel, la récupération de l’eau de pluie dans deux
grandes citernes, l’arrosage au goutte à goutte, le refus des pesticides, la production de
légumes et de fruits de saison et leur vente directe aux consommateurs (vente tous les
mercredis (17h-19h) et tous les samedis (15h-18h). Leur site : www.verdura-farm.be
La visite s’est terminée autour d’un verre ou d’un café dans leur coin barbecue convivial, au
soleil et dans la brise qui faisait chanter, déjà, les peupliers trembles tout proches.
Merci à François et Martin, et bon vent dans cette généreuse et courageuse entreprise !
Tomorrode Coffee Report 24 april 2022:
Verdura, biologische groenteboerderij in Rode
Martin en François verwelkomden ons hartelijk op hun terrein in De Hoek, chemin du Moulin 66.
Terwijl ze ons rondleidden in hun grote kas, hun kweekgangen, hun toekomstige boomgaard,
en hun grote gloednieuwe kippenhok, legden ze ons hun aanpak uit, die volledig gericht is op
respect voor de aarde, natuurlijke compostering, regenwateropvang in twee grote tanks,
druppelbevloeiing, het weigeren van pesticiden, de productie van
groenten en fruit van het seizoen en de rechtstreekse verkoop ervan aan de consument
(verkoop elke woensdag (17.00-19.00 uur) en zaterdag (15:00-18:00). Hun website: www.verdura-farm.be
Het bezoek werd afgesloten met een drankje of een koffie in hun gezellige barbecueplaats, in
de zon en het briesje dat de nabijgelegen espenbomen al deed zingen.
Dank aan François en Martin, en veel succes met deze genereuze en moedige onderneming !
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Journée de l’eau à Rhode-Saint-Genèse (19 mars 2022) : compte rendu
En cette belle après-midi de printemps, Eric Van Campenhout a accueilli les participants dans la magnifique grange ancienne de la ferme de Lansrode, qui surplombe les étangs alimentés par le Molenbeek.
On ne pouvait trouver meilleur lieu pour organiser une réflexion sur la problématique de l’eau à Rhode.
Au fil de l’après-midi, plusieurs promenades guidées ont emmené les marcheurs le long des berges, à la découverte à la fois de leur biodiversité et des problèmes environnementaux. Un film très intéressant reprenant cette thématique et proposant des solutions pratiques a été projeté, ainsi qu’un film superbe tourné par un amoureux de la nature tout au long de la vallée du Molenbeek, depuis sa source jusqu’à son confluent avec la Senne.
Les participants ont pu poser leurs questions, auxquelles ont répondu les animateurs de Natuurpunt, Huguette Boon-Falleur, l’âme de cette manifestation, Eric, l’initiateur du projet et réalisateur du film, Pierre-Yves Bouvy, qui a eu la gentillesse de revenir avec un montage photographique reprenant les documents anciens concernant les étangs et leurs environs, et des concitoyens ayant imaginé et construit un système de récupération des eaux de pluie qui les rend autonomes. Des représentants de la Commune étaient également présents.
Comme d’habitude, la convivialité et le mélange des langues éatient au rendez-vous, tant dans les échanges au sein de la salle qu’autour du bar tenu par l’équipe du Tomorrode café.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Compte rendu du Tomorrode café du 27 février 2022 : Ecrivains rhodiens
Après-midi passionnante et intense autour de trois écrivains rhodiens :
Martine Rouhart, Nancy Quadflieg et Olivier Floor.
Martine Rouhart a expliqué son parcours de vie, et les raisons qui l’ont poussée à se donner à fond à l’écriture. Elle a présenté “Les ailes battantes”, son premier livre publié, témoignage sur sa lutte victorieuse contre le cancer, puis les romans qui ont suivi, et les poèmes qu’elle se sent de plus en plus portée à écrire.
Elle a répondu ensuite aux questions des participants sur ses sources d’inspiration, sa façon de travailler, son bonheur à créer, sa joie, ses doutes au moment d’être publiée…
Olivier Floor, photographe d’art et poète, a présenté ensuite le très bel ouvrage “Bulles”, où, de page en page, se répondent ses photographies en noir et blanc et les poèmes de Nathalie, son épouse, et les siens. Ce qui relie photos et textes tient davantage d’une émotion commune, d’une atmosphère, que du sujet. Nancy a prêté sa voix et son talent de lectrice à l’interprétation de quelques poèmes, qui nous ont bouleversés.
Enfin Nancy, avec son humour, son art de conter, son imagination débordante et sa passion pour les romans policiers (notamment de Simenon), nous a plongés dans sa nouvelle “Cocagne”, où une épouse au foyer découvre deux doigts humains dans une boîte de sardines… “Cocagne” fait partie d’un recueil de nouvelles écrites par cinq auteures différentes (dont Martine Rouhart), sous le pseudo des “Cinq Nitouches”, autour de femmes meurtières… pour une bonne cause.
La réunion s’est terminée autour d’un café et de douceurs, et des tables où étaient exposés des livres de qualité à donner.
Verslag van het Tomorrode café van 27 februari 2022 : Rodense schrijvers
Een spannende en intense namiddag met drie Rodense schrijvers:
Martine Rouhart, Nancy Quadflieg en Olivier Floor.
Martine Rouhart lichtte haar levensweg toe en de redenen die haar ertoe brachten zich aan het schrijven te wijden. Zij presenteerde "Les ailes battantes", haar eerste gepubliceerde boek, een getuigenis van haar zegevierende strijd tegen kanker, vervolgens de romans die volgden, en de gedichten die zij steeds meer geneigd is te schrijven.
Daarna beantwoordde ze vragen uit het publiek over haar inspiratiebronnen, haar manier van werken, haar geluk bij het creëren, haar vreugde, haar twijfels over gepubliceerd worden...
Olivier Floor, kunstfotograaf en dichter, presenteerde vervolgens het prachtige boek "Bulles", waarin van bladzijde tot bladzijde zijn zwart-witfoto's en de gedichten van Nathalie, zijn echtgenote, en zijn eigen gedichten op elkaar reageren. Wat de foto's en de teksten verbindt, is meer een kwestie van een gemeenschappelijke emotie, een sfeer, dan van het onderwerp. Nancy leende haar stem en haar talent als voorlezer aan de vertolking van enkele gedichten, wat ons ontroerde.
Nancy tenslotte, met haar humor, haar vertelkunst, haar overvloedige fantasie en haar passie voor detectives (vooral die van Simenon), dompelde ons onder in haar kortverhaal "Cocagne", waarin een huisvrouw twee menselijke vingers ontdekt in een blikje sardientjes... "Cocagne" maakt deel uit van een verhalenbundel geschreven door vijf verschillende auteurs (waaronder Martine Rouhart), onder het pseudoniem "Les Cinq Nitouches", over moordzuchtige vrouwen... voor een goed doel.
De bijeenkomst werd afgesloten met koffie en lekkernijen, en tafels waarop kwaliteitsboeken stonden uitgestald voor donatie.
Voor het team van de Tomorrode kring "Cultuur & Pédagogie",
Claire
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Compte rendu du Tomorrode café du 23 janvier 2022 :
Herman Van Rompuy, poète et président de la Fondation pour la Forêt de Soignes
Pendant plus de deux heures (qui ont passé très vite !), Herman Van Rompuy nous a parlé de son amour pour la forêt de Soignes, qu’il a sillonnée à vélo depuis sa jeunesse, et pour laquelle il s’engage maintenant à travers la Fondation dont il est le président.
Cette fondation, qui fonctionne avec des bénévoles et quatre ou cinq personnes rémunérées à temps plein, a pour objectif de coordonner les règlements différents selon les régions et les diverses autorités dont dépend la forêt, ainsi que la gestion et la préservation de celle-ci.
Ensuite, Herman Van Rompuy a présenté deux de ses livres : Mijmeringen, (titre difficile à traduire en français : “Rêveries, Pensées…”; à la fin du livre sont publiés une centaine de haikus dont, poète, il est aussi l’auteur) et Anti-Mémoires (disponible en traduction française).
Avec sobriété et grande simplicité, Herman Van Rompuy a partagé avec le public les valeurs qui soutiennent son existence : la recherche constante de la vérité, de la beauté, de l’équilibre.
La notion d’équilibre lui est très chère : la vie, dit-il, est en perpétuel balancement entre différentes vérités, différentes conceptions, entre l’ombre et la lumière, entre intériorité et communication avec les autres, entre le bien individuel et le bien collectif, entre réalisme et idéal.
Arriver à l’équilibre est un exercice de chaque instant, qui demande de pouvoir prendre du recul par rapport aux événements et aux personnes, afin de les comprendre plus finement, de dédramatiser si nécessaire et d’établir un dialogue constructif.
La méditation est essentielle pour lui : elle lui permet de se détendre, d’évacuer le stress, de se reconnecter à lui-même et au monde. Et, toujours, de tendre à devenir meilleur.
La sagesse, dit-il, est de vivre intensément le moment présent, sans regret ni comparaisons avec le temps passé, auquel nous ne pouvons de toutes façons plus rien changer. Et de préparer au mieux le futur, en essayant le plus possible de prendre de la hauteur par rapport aux événements, de garder, là aussi, l’équilibre entre les choix et décisions à prendre à court terme (parfois difficiles et impopulaires) et le mieux-être individuel et collectif à long terme.
Depuis qu’il a quitté la politique, Herman Van Rompuy a coupé avec elle, sans regret et sans nostalgie. Sa vie est tout aussi dense et riche, tournée vers la sagesse, la poésie, l’observation de la nature, et de la beauté sous tous ses aspects, même et surtout dans les détails du quotidien.
Il parle aussi de la mort, qu’il ne craint pas, qu’il accueillera comme un passage, inéluctablement lié à la vie.
Après un échange de questions et réponses, nous avons partagé boissons et cakes divers, comme d’habitude. Mais nous étions conscients d’avoir fait une rencontre exceptionnelle, celle d’une personne d’une grande intelligence fondée sur une profonde richesse de coeur, de sensibilité et d’intuition.
Merci, Monsieur Van Rompuy.
Pour l’équipe du Tomorrode café,
Rita et Claire
Verslag van het Tomorrode café van 23 januari 2022 :
Herman Van Rompuy, dichter en voorzitter van de Stichting Zoniënwoud
Gedurende meer dan twee uur (die zeer snel voorbij gingen!) sprak Herman Van Rompuy over zijn liefde voor het Zoniënwoud, waar hij sinds zijn jeugd doorheen fietst en waarvoor hij zich nu inzet via de Stichting waarvan hij voorzitter is.
Deze stichting, die werkt met vrijwilligers en vier of vijf voltijds betaalde personeelsleden, heeft tot doel de verschillende regelingen in de verschillende regio's en autoriteiten die het bos controleren te coördineren, evenals het beheer en de instandhouding ervan.
Herman Van Rompuy stelde vervolgens twee van zijn boeken voor: Mijmeringen, (titel moeilijk te vertalen in het Frans: "Rêveries, Pensées..."; aan het eind van het boek zijn een honderdtal haiku's gepubliceerd waarvan hij, als dichter, ook de auteur is) en Anti-Mémoires (beschikbaar in Franse vertaling).
Met nuchterheid en grote eenvoud deelde Herman Van Rompuy met het publiek de waarden die zijn bestaan schragen: het voortdurende zoeken naar waarheid, schoonheid en evenwicht.
Het begrip evenwicht is hem zeer dierbaar: het leven, zei hij, is een voortdurend balanceren tussen verschillende waarheden, verschillende opvattingen, tussen licht en schaduw, tussen innerlijkheid en communicatie met anderen, tussen het individuele goed en het collectieve goed, tussen realisme en het ideaal.
Het bereiken van evenwicht is een voortdurende oefening, die het vermogen vereist om afstand te nemen van gebeurtenissen en mensen om ze beter te begrijpen, om ze zo nodig te de-dramatiseren en om een constructieve dialoog tot stand te brengen.
Meditatie is voor hem van essentieel belang: het stelt hem in staat zich te ontspannen, stress af te voeren, zich opnieuw met zichzelf en de wereld te verbinden. En, altijd, om te streven om beter te worden.
Wijsheid, zegt hij, is intens in het huidige moment te leven, zonder spijt of vergelijkingen met het verleden, dat we toch niet kunnen veranderen. En om ons zo goed mogelijk op de toekomst voor te bereiden, waarbij we zoveel mogelijk proberen de gebeurtenissen in het juiste perspectief te zien en een evenwicht te bewaren tussen de keuzes en beslissingen die op korte termijn moeten worden gemaakt (en die soms moeilijk en impopulair zijn) en het individuele en collectieve welzijn op lange termijn.
Sinds hij de politiek heeft verlaten, heeft Herman Van Rompuy zich ervan losgemaakt, zonder spijt of nostalgie. Zijn leven is even dicht en rijk, gericht op wijsheid, poëzie, de observatie van de natuur, en schoonheid in al haar aspecten, zelfs en vooral in de details van het dagelijkse leven.
Hij spreekt ook over de dood, die hij niet vreest, en die hij zal verwelkomen als een overgang, onontkoombaar verbonden met het leven.
Na een uitwisseling van vragen en antwoorden, deelden we, zoals gewoonlijk, drankjes en diverse taarten. Maar wij waren ons ervan bewust dat wij een uitzonderlijke ontmoeting hadden gehad, die van een persoon met een grote intelligentie, gebaseerd op een diepe rijkdom aan hart, gevoeligheid en intuïtie.
Dank u, mijnheer Van Rompuy.
Voor het Tomorrode café team,
Rita en Claire
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Compte rendu du Tomorrode café du 28 novembre 2021 : Rhode d’autrefois
Bravant la pluie, le froid et les craintes liées au virus, une bonne quinzaine de personnes sont venues écouter Pierre-Yves Bouvy. Elles ne l’ont pas regretté ! Pierre-Yves Bouvy a entrepris, il y a presque deux ans, de réenchanter l’histoire de Rhode.
Avec clarté, précision et humour, il nous a expliqué comment lui était venue l’idée du projet “Rhode d’autrefois” (projet initié par sa commune natale, Loverval, au sud de Charleroi, qui présente beaucoup de points communs avec Rhode), et quels ont été les défis à relever : matériaux des supports, des fixations, création des Qrcodes, du site, recherche des documents photographiques, identification des lieux photographiés, colorisation de certains documents…
Pour financer son projet, Pierre-Yves Bouvy s’est adressé à la commune de Rhode, son dossier bien ficelé sous le bras, et y a reçu un accueil favorable.
Après la partie “technique” de son exposé, Pierre-Yves Bouvy avait prévu un jeu ”quizz”, où les participants tentaient de reconnaître, à partir d’anciennes (et superbes !) cartes postales projetées sur écran, magnifiques de précision et de détails émouvants et intéressants, de quel endroit de la commune il s’agissait.
L’après-midi s’est terminée dans la convivialité et des échanges chaleureux dans les deux langues.
Verslag van het Tomorrode café van 28 november 2021 : Rode vroeger
Ondanks de regen, de kou en de angst voor het virus zijn ruim vijftien mensen komen luisteren naar Pierre-Yves Bouvy. Ze hebben er geen spijt van gehad ! Bijna twee jaar geleden begon Pierre-Yves Bouvy de geschiedenis van Rode opnieuw te betoveren.
Met helderheid, precisie en humor heeft hij ons uitgelegd hoe hij op het idee van het project "Rode vroeger" is gekomen (een project van zijn geboortegemeente Loverval, ten zuiden van Charleroi, dat veel raakvlakken heeft met Rode), en wat de uitdagingen waren: materiaal voor de steunen, bevestigingen, creatie van de Qr-codes, de site internet, onderzoek van fotografische documenten, identificatie van de gefotografeerde plaatsen, inkleuring van bepaalde documenten...
Om zijn project te financieren, benaderde Pierre-Yves Bouvy de gemeente Rode met zijn goed voorbereide dossier onder de arm, en hij werd gunstig onthaald.
Na het "technische" gedeelte van zijn presentatie had Pierre-Yves Bouvy een "quiz" gepland, waarbij de deelnemers aan de hand van oude (en prachtige!) ansichtkaarten die op een scherm geprojecteerd werden, prachtig in hun precisie en ontroerend en interessant in hun details, probeerden te herkennen welk deel van de gemeente het was.
De namiddag eindigde in een vriendschappelijke sfeer met warme uitwisselingen in beide talen.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Compte rendu du Tomorrode café “Histoire de Rhode” du 23 mai 2021
Ce dimanche fut une oasis de soleil entre des jours gris et pluvieux. Parfait pour écouter Nicolas Carlier, historien et Rhodien de souche, qui vient de publier “Rhode-saint-Genèse, son histoire et son patrimoine”, et pour le suivre sur l’itinéraire qu’il avait conçu afin de nous faire revivre le passé de notre commune, depuis le XIIè siècle (et même depuis le néolithique) jusqu’à nos jours.
Partis de la place du Village, nous nous sommes arrêtés devant le porche de l’église saint Genèse, puis avons traversé le parc Novarode, où le passé industriel a laissé des souvenirs, pour arriver devant la gare, où notre guide a développé la création progressive du réseau de communications entre le village retiré qu’était Rhode, les communes voisines et Bruxelles.
Les quelque vingt-cinq participants étaient tellement conquis par Nicolas, l’intérêt de son sujet et son enthousiasme à partager ses recherches, qu’ils ont unanimement souhaité qu’un second Tomorrode café lui soit consacré.
L’après-midi s’est poursuivie dans le beau jardin d’Isa, autour de quelques douceurs à grignoter ou à boire, et les questions et échanges autour de l’histoire de Rhode allaient bon train.
Verslag van de Tomorrode café “Geschiedenis van Rode” op 23 mei 2021
Gelukkig was deze zondag zonnig, perfect om te luisteren naar Nicolas Carlier, geschiedschrijver en auteur van “Rhode-saint-Genèse, son histoire et son patrimoine”. We hebben met hem een zeer instructieve wandeling gedaan, van de Dorpsplaats tot het station, door het park Novarode.
Nicolas Carlier heeft ons interessante inlichtingen gegeven over het verleden van Rode, van de neolithieke periode tot nu, en de ongeveer vijf en twintig deelnemers hebben een tweede Tomorrode café met hem over de geschiedenis van Rode gewenst.
Daarna hebben we iets gedronken of gegeten in de mooie tuin van Isa.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hello les Rhodiens
Rhode bouge. Quelques citoyens lancent un premier TOMORR(H)ODE CAFE.
Parents, enfants, amis, voisins… Vous y êtes tous les bienvenus autour d’un café, goûter, apéro…
Infos: facebook à venir
Le projet de Café citoyen « Tomorr(h)ode café » est un projet très transversal qui touche différentes thématiques: alimentation, zéro déchet, lien et communication,… Bienvenus à tous les intéressés